شعری زیبا از رهی معیری

روان پرور بود خرم بهاری
که گیری پای سروی دست یاری 
و گر یاری ندارد لاله رخسار

بود یکسان به چشمت لاله و خار 
چمن بی همنشین زندان جانست

صفای بوستان از دوستان است 
غمی در سایه جانان نداری

و گر جانان نداری جان نداری 
بهار عاشقان رخسار یار است

که هر جا نوگلی باشد بهار است